Eerste paar weken

Ik heb een aantal dagen geen internet gehad en vervolgens had ik een tijdje geen telefoon dus mijn laatste blog is al een poos geleden. Ik zit inmiddels op de helft van mijn tijd hier en tot nu toe was het echt geweldig. De tijd is echt voorbij gevlogen, na een week inductions zijn we eindelijk naar de community gegaan.

Drop-in centre: Dit is echt mijn favoriete locatie, dit is waar de straatkinderen worden opgevangen en wij ze een warme maaltijd, educatie en een voetbalwedstrijd aan het eind aanbieden. Drop in is ook de heftigste locatie, de kinderen zijn geweldig maar het is heel confronterend: de meeste zijn tussen de 14 - 18 jaar oud en ze hebben helemaal niks. Ze zijn de outcast van de gemeenschap en als je met ze over straat loopt zijn ze letterlijk lucht voor de inwoners van Gweru; ze lopen letterlijk tegen ze op! Ook mochten we zien waar ze slapen en dat is zo onwerkelijk, je kan je echt niet voorstellen dat ze zo leven. Hun slaapplaats bestaat uit een plastic zeil op een berg afval en poep, het is er zo vies! En bovendien is het hier 's avonds en 's morgens zo koud! Het is 's nachts 5 graden Celsius! Maar de kinderen zijn zo lief! Vooral wanneer we 'loom' meebrengen, dat zijn die armbandjes die van elastiekjes gemaakt worden, dat vinden ze echt geweldig. Zo leuk om die ruige jongens armbandjes te zien maken. Bovendien houden ze de armbandjes ook echt, ze verkopen ze niet!
Samen met Marliene, Sharon, Laura en Marie, de Belgische en Nederlandse volunteers hebben we pannenkoeken voor ze gebakken voor lunch. Alle ingrediënten hadden we in Gweru gekocht en vervolgens hadden we de pannenkoeken gebakken op AP en de dag erna meegenomen naar drop-in en geserveerd met banaan en suiker. We hadden 65 pannenkoeken gebakken; voor de volunteers, de kinderen en de staff.
Na de lunch, wat overigens de enige maaltijd is die de kinderen op een dag krijgen, gaan we altijd voetballen met de kinderen.

Boys-orphanage: Boys-orphanage bestaat uit straatkinderen die ze hebben kunnen opvangen en ook daar maken we voornamelijk armbandjes met de jongens of we zetten muziek op en dan gaan ze dansen. Als er één ding is wat ze hier kunnen is dat dansen! Gisteren zijn we ook naar de boys-orphanage geweest en samen met de volunteers hebben we ze 165 euro gegeven, iets wat voor ons helemaal niet zo veel geld is, maar zij waren zo dankbaar en ze waren helemaal overdonderd De eigenaar van gaf een speech waarin hij moest huilen, het was zo heartbreaking,, iedereen moest huilen. Met het geld dat we hebben opgehaald zijn ze 's avonds naar de uitreiking van 'miss Gweru' gegaan waar ze voor de eerste keer vuurwerk hebben gezien en ijs hebben gegeten. Het enige uitstapje dat ze dit jaar maken.

Pre-school: Er zijn twee pre-schools waar wij heen gaan maar ik ben pas naar één geweest; de kleinste, er zijn ongeveer 50 kinderen. De kleintjes zijn zo schattig! Het is een grote chaos maar de kinderen spreken Engels, iets wat niet gebruikelijk is hier, communicatie gaat soms heel lastig. Vooral de straatkinderen houden hele verhalen in Swana tegen je op. De meeste straatkinderen zijn overigens nog nooit naar school geweest, ze kunnen simpele rekensommen als 5x10 niet!

Primary school: We zijn ook nog maar één keer naar de primary school geweest en dat was heel hectisch. Ik denk dat het vooral cultuurshock was maar we kregen in één- of tweetallen de verantwoordelijkheid over een groep van ongeveer dertig kinderen van de leeftijd 5-6. Ik kreeg samen met Marliene een klas en wij hebben beide geen ervaring met lesgeven, maar zodra we de klas binnenkwamen zei de leraar 'go play with them' en toen ging ze weg! We hadden ze in eerste instantie mee naar buiten genomen, maar dat was echt verschrikkelijk. Alle kinderen gingen aan ons hangen, letterlijk met elkaar vechten om je arm vast te mogen houden, aan je haar zitten, schreeuwen, huilen, je omver duwen. Dus we hadden ze weer naar binnen genomen om wat simpele oefeningen met ze te doen: tekenen, rekensommen, de kleuren oefenen, zingen. Maar hier was taal een groot probleem: de kinderen spraken geen woord Engels! En de leraar bleef ook weg. Dus dat was wat minder, maar we gaan niet meer terug naar de school omdat ze vanaf volgende week twee weken vakantie hebben.

Dinsdag zijn we naar de graduation van education centre gegaan. Education centre heeft denk ik tot nu toe het meeste bereikt van de projecten die we bezoeken. Er zijn in totaal al meer dan 400 kinderen geslaagd!
Eerst hadden we de ceremonie waarbij alle kinderen omstebeurt naar voren werden gehaald en hun diploma aan hun werd overhandigd en vervolgens namen we ze mee naar Antilope Park om ze de stof die ze geleerd hadden in de praktijk te laten ervaren. Geen van hen had ooit wildlife gezien dus ze waren helemaal in hun element! Terwijl we op AP geen echt wilde dieren hebben, de enige dieren die we tijdens de gamedrive zagen waren zebra's, antilopes, gnoes en een of ander beest dat er uitzag als een kruisig tussen een paard en een kameel. En daarna namen we ze mee naar 'breeding program', waar we alle leeuwen houden, en dat vonden ze al helemaal te gek. De busreis van primary school, waar de graduation plaatsvond, naar AP was trouwens ook een hele ervaring: we zaten met 60 personen in een busje dat bedoeld was voor het transporteren van 20 personen. Dat was echt grappig en alle kinderen waren aan het zingen, super leuk!